29 marca 1982 roku Michael Jordan, dziewiętnastoletni pierwszoroczny gracz z Północnej Karoliny, wykonał rzut z odległości około pięciu metrów, na 15 sekund przed końcem spotkania, dając swojej drużynie Tar Heels zwycięstwo 63-62 nad Georgetown, prowadzonym przez Patricka Ewinga. Mecz był finałem turnieju NCAA. Zwycięski rzut sprawił, że Jordan stał się znany szerokiej publiczności.
„Prawdę mówiąc, nie widziałem, że to weszło. Nie chciałem patrzeć” – powiedział po spotkaniu.
rozstrzygnięcie w ostatniej sekundzie?
Mecz o mistrzostwo NCAA z 1982 roku odbył się w Superdome w Nowym Orleanie. Przez cały czas gra była wyrównana, a na 57 sekund przed końcem Georgetown prowadziło jednym punktem – 62:61. Po trafieniu Michaela Jordana, Fred Brown z Georgetown chciał szybko wprowadzić piłkę na boisko, jednak jego podanie do kolegi trafiło do Jamesa Worthy’ego z Północnej Karoliny i w konsekwencji przyczyniło się do porażki zespołu Browna.
Mimo, że dopiero świeżo upieczony Jordan pokazał pewność siebie, która zresztą później będzie znakiem rozpoznawczym jego kariery, to początkowo nie dowierzał: „Myślałem, że mecz nie może sprowadzić się do rzutu w ostatniej sekundzie„. Z czasem dowiedzieliśmy się, że może. I to znów dzięki Jordanowi…
Czytaj też: Dražen Petrović. Mozart koszykówki
Jordan i last shot 1998
14 czerwca 1998 roku, w Delta Center, obecnie znanym jako Vivint Arena, w Salt Lake City gospodarze mierzyli się z Chicago Bulls. W finałowej rywalizacji do czterech zwycięstw „Byki” prowadziły 3-2, ale na 17 sekund przed końcem tamtego meczu, na tablicy widniał wynik 86-85 dla Utah Jazz.
Dla przyjezdnych szóste mistrzostwo NBA w ciągu ośmiu lat było zagrożone. Wszyscy w Delta Center — w tym trenerzy i zawodnicy Utah Jazz — wiedzieli, że piłka w końcu trafi w jego ręce. I wtedy trzeba będzie go powstrzymać.
Również dla Chicago Bulls była to oczywistość. Nie było żadnych schematów, przygotowanych rozwiązań. Taktyka była prosta. Gracz z numerem 23 na krwistoczerwonej koszulce powinien otrzymać piłkę. To przecież Michael Jordan. Legenda. Geniusz. On będzie wiedział, co zrobić.
17 sekund przed końcem gry Jordan udanie interweniował w obronie. Zabrał piłkę, by spokojnie, jak gdyby nigdy nic, ruszyć w kierunku kosza rywali. Potem zaczarował Bryona Russella i na 5,2 sekundy przed dźwiękiem syreny kończącej rywalizację… trafił. Tak jak szesnaście lat wcześniej. Na nic zdała się próba Johna Stocktona. „Byki” wygrały. Jordan został mistrzem.
Wróćmy do meczu z 1982 roku. Na parkiecie Georgetown było prowadzone przez centra, Patricka Ewinga. Na ławce trenerskiej zasiadał John Thompson, jeden z najlepszych trenerów koszykówki uniwersyteckiej, jaki stąpał po amerykańskiej ziemi. Zaś drużynę z Karoliny Północnej trenował Dean Smith, jego wielki przyjaciel.
Tamto mistrzostwo było pierwszym mistrzostwem Karoliny Północnej pod wodzą Smitha, ale i pierwszym od czasu zdobycia poprzedniego tytułu, w 1957 roku. Tar Heels zakończyli sezon z imponującym rekordem 32 zwycięstw i 2 porażek. Grali wówczas najlepszą koszykówkę. W drafcie z 1984 roku Michael Jordan został wybrany przez Bulls. W następnym roku Ewing został wybrany przez New York Knicks. Jako Byk, Jordan dręczył Ewinga i Knicksów, stając im na drodze do mistrzostwa NBA.
Czytaj też: „Dream Team” – najlepsza drużyna w historii sportu
