O tym, że przedwojenni sportowcy byli nadzwyczaj wszechstronni przekonywać nie trzeba. Chyba każdy kibic sportowy w Polsce kojarzy kim był, choćby Wacław Kuchar. Piłkarz, lekkoatleta, hokeista, panczenista – ten facet czego się nie dotknął, zamieniał w złoto. Gdzieś w jego cieniu swoją sportową karierę prowadził niejaki Aleksander Tupalski, człowiek wyjątkowy. Albo Norweg Johan Støa.
„Najbarwniejszy szachowy życiorys w polskiej historii” – bez wątpienia Ksawery Tartakower mógłby walczyć o zwycięstwo w tej kategorii. Inteligentny hazardzista, do którego lgnęły kobiety. A przy tym szachista, który zalazł za skórę najlepszym.
Miał tyle samo pięściarskiego talentu, co powodów do kolejnej, alkoholowej eskapady – bez liku. Sam László Papp twierdził, że Antoni Kolczyński, to najlepszy polski bokser, z którym przyszło mu skrzyżować rękawice. W ringu potrafił
Wielu znawców ciągle widzi w nim najlepszego szachistę w historii Polski. Akiba Rubinstein był nie tylko świetnym graczem, był też niespotykanie ciekawym człowiekiem.
W latach 60-dziesiątych było wielu świetnych bokserów w Polsce, jednak uwielbiany był głównie on. Choć nie zdobył żadnego medalu ludzie chodzili na boks często po to, żeby zobaczyć właśnie jego. Lucjan Trela, Biało-Czerwony, „ciężki maluch”.
„Amator” Ryszard Szurkowski i „Zawodowiec” Eddy Merckx zmierzyli się ze sobą. To było starcie nie tylko dwóch, wspaniałych kolarzy. Ich rywalizacja była starciem różnych światów.
W 1992 roku, w Barcelonie, Namibia po raz pierwszy wystąpiła na letnich igrzyskach olimpijskich, po tym jak 2 lata wcześniej kraj ten proklamował niepodległość. Reprezentacja Namibii liczyła sześciu sportowców w trzech dyscyplinach: boksie, pływaniu, lekkoatletyce. Debiut jednego z najmłodszych państw afrykańskich nie byłby udany gdyby nie pewien atleta. Sprinter Frankie Fredericks.
Jakże uboga byłaby historia pływania, gdyby nie pojawili się w niej oni. Czterech facetów, którzy przełamywali bariery, pokonywali swoje lęki, nie przejmowali się stereotypami, a w chwilach próby – wykazywali się odwagą. Webb, Jarvis, Kahanamoku i Weissmuller – bohaterowie sprzed lat.
Wanda Brzyska w ciągu dni pracowała nad rozpuszczalnością alkanodwukarboksylanów lantanowców lekkich, a po pracy na uczelni jechała na lotnisku w Radawcu, gdzie trenowała spadochroniarstwo. Jej karierę przerwał tragiczny wypadek, kiedy koledzy nie otworzył się spadochron. Spadł wprost pod nogi jej męża. – Albo ja, albo skoki – usłyszała od niego. Wybrała karierę naukowca.
Do wody ciągnęło go od dziecka. Kiedy Cezary Samczuk miał sześć lat, pojechał z rodzicami nad Piaseczno. Pływać nauczył się sam. Spróbował położyć się na wodzie i mocno się zdziwił, gdy woda go uniosła. Woda też się zdziwiła, że zaczął płynąć. Ale na prawdziwą naukę pływania rodzice zapisali go dopiero za rok, gdy otwarto pierwszy w Lublinie kryty basen, popularnie nazywany „wostiwem”.
