W historii igrzysk olimpijskich zorganizowano konkurencję, w której… właściwie nic nie było widać. Jeden z najbardziej osobliwych epizodów w historii olimpijskiego pływania, czyli pływanie podwodne z Paryża, z 1900 roku, możemy do tej kategorii zaliczyć.
Johnny Weissmuller został legendą olimpijskiego pływania i bohaterem w prawdziwym życiu. Bez patosu, ale z ciałem stworzonym do wody, bił rekordy, ratował tonących i zrewolucjonizował sposób myślenia o sporcie…
Nie było ani nowoczesnego basenu, ani strojów kąpielowych, które ułatwiałyby ruch. Ale były ambicje, duży upór i… nieco sceptyczne spojrzenia z brzegu. W 1912 roku kobiety po raz pierwszy wystartowały w olimpijskim wyścigu pływackim. I dały pokaz tego, na co je stać.
„Polak Wojdat „eksplodował” w Orlando, szturmem wchodząc do światowej czołówki. Po rekordzie świata stał się kandydatem do medalu olimpijskiego” – pisały światowe agencje po wyczynie dwudziestoletniego pływaka z Polski. 25 marca 1988 roku Artur Wojdat, jako drugi polski pływak w historii, ustanowił rekord świata na 400 m stylem dowolnym. Rywalizację
W Montrealu Jim Montgomery godnie zastąpił Marka Spitza. Zdobyte indywidualnie złoto zadedykował trenerowi, dzięki któremu wszedł na szczyt…
Marek Petrusewicz był idolem Wrocławia i całej Polski. Zdolny pływak bił rekord świata, został wicemistrzem Europy, a potem przyszły kłopoty…
Są takie momenty sportowe w historii poszczególnych państw, które przywołują obrazy pełne radości. Obrazy zbiorowej dumy, która na kilka minut grzebie wszelkie podziały. W 1968 roku Meksykanie organizowali igrzyska olimpijskie. Długo nie potrafili zdobyć złota. I wtedy pojawił się Felipe „Tibio” Muñoz , siedemnastoletni chłopiec, wyprzedzający Amerykanów, Niemców i Sowietów
Rick DeMont miał ledwie szesnaście lat, gdy wskakiwał do olimpijskiego basenu. Był 1 września 1972, a w Monachium trwały Igrzyska XX Olimpiady. Po przepłynięciu czterystu metrów ten zdolny nastolatek z USA przeszedł do historii. Ale nie tak, jak sobie wymarzył…
Carola Nitschke i jej historia, to dowód, że nawet z ohydnego, dopingowego kłamstwa można wyjść, zachowując resztki honoru…
Młoda, nieco bezczelna, nie gryząca się w język, a do tego piekielnie zdolna. Kiedy na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie, mając czternaście lat, zdobyła dwa srebrne i dwa brązowe medale, z miejsca stała się ogólnonarodową gwiazdą. Pierwszą tak wielką i kojarzoną ze sportem w Niemczech. Złotą rybką zjednoczonego narodu.