Łodzianin Józef Pisarski w ringu stoczył ponad 200 pojedynków. Jeden z nich był szczególny. Sam nazwał go „najważniejszym w sportowej karierze”.
Grudzień 1933 roku. Mecz bokserski Warszawa-Budapeszt. Do ringu wychodzi Józef Pisarski, urodzony w Łodzi dwudziestolatek, mistrz kraju w kategorii półśredniej. Naprzeciw staje słynny Węgier, Lajos Szigeti, wicemistrz Europy. Obaj nie wiedzą, że stoczą pojedynek, który przejdzie do historii polskiego boksu.
Pierwsza runda dla Węgra. Może przewaga nie jest wyraźna, ale jednak to gość wygląda lepiej. W drugiej Pisarski rusza ofensywnie. Dochodzi to zwarcia. Padają mocne ciosy. Polak wyprowadza potężny prawy sierpowy, trafiając w szczękę przeciwnika. I nagle tę prawą rękę opuszcza… Tylko on wie, że nie wytrzymała. Popękały kości. Kończy rundę i rusza w kierunku sekundanta.
Józek rozmawia z narożnikiem. Chce walczyć, choć ból może być nie do zniesienia. Staje do decydującego starcia. Już po ostatnim gongu „Przegląd Sportowy” napisze:
„Ale rezygnacja nie leży we krwi tego świetnego pięściarza, tego dzielnego człowieka i wzorowego sportowca. Lewą ręką natarł na Węgra z furią, zasypał go gradem ciosów i można powiedzieć — zaczął walczyć jeszcze lepiej, niż gdy miał do dyspozycji obie ręce. Wicemistrz Europy, który gromił najtęższych bokserów świata, stanął wobec furii Polaka jak bezradne dziecko„.
Na początku trzeciej rundy Pisarski wyprowadza dwa prawe proste, w zasadzie dobijając uszkodzoną kończynę. Ta znów opada, a Polak walczy tylko lewą ręką. Ale Szigeti nie wie, co się dzieje. Myśli, że Józek robi to celowo, by wciągnąć go jakąś grę. Wycofuje się. Czeka. A Pisarski punktuje. Potem słychać gong. Koniec.
Werdykt jest skandaliczny. I nie chodzi tu wcale o kontuzję polskiego pięściarza. Bo węgierski sędzia, niejaki Kankovsky, ogłosił, że zwyciężył jego rodak. Głos ten sprawił, że pojedynek uznano za remisowy. Z trybun słychać gwizdy. Jakiś kibic podbiega do sędziego, by nim potrząsnąć. Granda jest niebywała.
„Przegląd Sportowy” (pisownia oryginalna):
„W tej chwili, gdy piszemy te słowa, wolni jesteśmy od uniesienia: od pamiętnego spotkania minęło parę godzin i tem goręcej protestujemy przeciwko temu werdyktowi, który jest policzkiem dla fair play, jest zaprzeczeniem sprawiedliwości, jest kompromitacją p. Kankovsky‘ego, kompromitacją Międzynarodowego Związku Bokserskiego, którego sekretarzem jest niefortunny sędzia„.
Tylko nieliczni wiedzą, co stało się Józefowi Pisarskiemu. Jakim hartem ducha się wykazał… Może i dobrze? Gdyby wśród ludzi rozniosła się wieść, jakie było poświęcenie Polaka, to sytuacja wokół ringu mogłaby się zaognić.
Po wojnie, w jednym z wywiadów Józef uznał tamten bój za najważniejszy w karierze. Nie ten, w którym zdobył srebro mistrzostw Europy. Nie ten z Henrykiem Chmielewskim. Bitwa z Lajosem Szigetim była tą najistotniejszą. Co zdumiewające, rywal do samego końca myślał, że skierowana w dół ręka, to jakiś zabieg taktyczny.
„Walkę ogłaszają jak o nierozstrzygniętą. Szigetti nic nie wie, że doznałem złamania ręki. Dowiaduje się o tym na bankiecie, gdyż moją „prawą” miałem już… na temblaku„.
Czytaj też: Trylogia bokserskich imigrantów: Tony Zale i Rocky Graziano
Bokser i żołnierz
Józef Pisarski bohaterem był szczególnym. Nie tylko sportowym. Był patriotą. Walczył w wojnie obronnej, we wrześniu 1939 roku. Zamiast na igrzyska olimpijskie w 1940 roku, na które został przecież powołany, ranny pod Hrubieszowem, trafił do niemieckiej niewoli. Później były obozy w Starogardzie, Buchenwaldzie, Fuldzie i Nowogrodzie. Do tego ostatniego trafił po próbie ucieczki…
Po zakończeniu wojny wrócił do boksu. W 1948 roku w barwach łódzkiego ŁKS-u zdobył nawet tytuł wicemistrza kraju. Ostatni w karierze. W finałowym pojedynku był faworytem. Ale młody Zagórski, uważany za duży talent, narzucił swoje warunki, wciągając łódzkiego rutyniarza w bijatykę. Ba, w ostatniej minucie trzeciej rundy, posłał go nawet na deski. Nie zmienia to faktu, że 35-latek pokazał, że wiek, to tylko liczba. Bo gro osób twierdziło, że i tę walkę wygrał.
Karierę sportową zakończył pięć lat później, na zawsze pozostając w pamięci przedwojennych kibiców pięściarstwa.
Bo jak zapomnieć faceta, który bił przeciwnika jedną ręką?
Czytaj też: 54 lata temu w katastrofie samolotu zginął Rocky Marciano, legenda boksu
Źródła:
Przegląd Sportowy, nr 101/1933
Sportowiec Ilustrowany, nr 1/1946
