Boks to piękny sport. Piękny i niezwykle wymagający. Oprócz techniki i siły niezwykle istotnym elementem tej dyscypliny jest kondycja. Jej brak, jak nic innego jest widoczne w ringu. Najdłuższa walka w historii boksu wymagała więc wielkich zasobów energii.
Niekiedy ringowi wojownicy po pierwszych rundach padają ze zmęczenia. Co więc mieli powiedzieć zawodnicy, którzy stoczyli najdłuższą walkę w historii boksu? Andy Bowen i Jack Burke stanęli na przeciw siebie w walce o mistrzostwo świata w wadze lekkiej. Rzecz miała miejsce w Nowym Orleanie w 1893 roku.
Andy Bowen
Andy Bowen urodził się 5 lutego 1864 roku. Pracował jako kowal oraz na polach bawełny. W boksie dostrzegł szansę na poprawę sytuacji finansowej. Bowen był krępym bokserem. Ze względu na warunki fizyczne między linami polegał na swojej sile i konsekwencji, a nie na finezji i zręczności bokserskiej.
Miał jednak pewien, dość istotny w tamtych czasach, problem. Ciemna skóra Andy’ego niektórym widzom przeszkadzała. Ekskluzywne kluby sportowe i ich władze były surowe i zezwalały na wyjście do ringu tylko białym bokserom. To była segregacja pełną gębą. Ale Bowen postanowił walczyć o swoje, twierdząc, że ma irlandzko-hiszpańskie pochodzenie, stąd odcień jego skóry jest inny. Lokalna społeczność bokserska w końcu przystała na jego protesty i pozwoliła na walki w mieście.
Po rozpoczęciu kariery bokserskiej w 1887 roku, Andy pozostał niepokonany przez 15 walk, odnosząc 13 zwycięstw i 2 remisy. Pierwszą porażkę poniósł w 1890 roku, kiedy przegrał na punkty z Charleyem Johnsonem, w pojedynku, który trwał 43 rundy.
Czytaj też: Boks, konspiracja i skandal, czyli pierwsza “walka stulecia”?
Jack Burke i najdłuższa walka w historii boksu
Niewiele jest informacji o życiu Jacka Burke’a. Długotrwała walka z Andym wydaje się być najbardziej pamiętnym wydarzeniem z jego kariery bokserskiej. Najwyraźniej przyniosło mu sławę w latach 90. XIX wieku.
Zasady pojedynku były bardzo przejrzyste: kto znokautuje przeciwnika, ten zostaje championem. Żadnych punktów, limitu rund. Wieczorem 6 kwietnia 1893 roku Andy Bowen i John „Jack” Burke rywalizowali w Klubie Olimpijskim w Nowym Orleanie o nagrodę w wysokości 2500 dolarów. Gdy walka zaczęła się o 21:00 (źródła podają również 21:15 lub 21:30), nikt nie podejrzewał, że jest świadkiem historycznego wydarzenia. Przeciwnicy, wyposażeni już w rękawice bokserskie, chcieli walczyć w 3-minutowych rundach zgodnie z regulaminem, aż do wyłonienia zwycięzcy. Sędzią był John Duffy – stary dobry znajomy Bowena.
Walka rozpoczęła się, widzowie piali z zachwytu, a Andy i Jack prali się po twarzach. Po pięćdziesięciu rundach nic nie wskazywało na to, że pojedynek się zakończy. Po osiemdziesięciu również. Kiedy gong obwieszczał rundę 111, żaden z bokserów nie wyszedł ze swojego narożnika, a sędzia Duffy zakończył akcję: o 4:43 nad ranem, po 7 godzinach i 19 minutach! Najdłuższa walka w historii bosku stała się faktem. Więcej, do dzisiaj nikt dłużej nie okładał się po twarzy.
Po tym pojedynku Jack Burke zakończył karierę, Andy Bowen walczył jeszcze w ringu, ale niedługo. Zmarł w wyniku odniesionych obrażeń po walce z George’em Lavigne.
