Sport to nie tylko wyniki, triumfy i ciągła rywalizacja. Sport to również ludzkie odruchy. W 1988 roku Thomas Lange zdobył tytuł mistrza olimpijskiego. W Seulu był najlepszy w wioślarskich jedynkach. Cztery lata później w Barcelonie, będąc już reprezentantem Niemiec (wcześniej startował w barwach NRD), obronił tytuł. W Atlancie dołożył jeszcze brąz. Bogactwo jego kariery wiązało się nie tylko z olimpijskimi skalpami…
Przed barcelońskimi igrzyskami do Thomasa dotarła wieść, że jego wielki przeciwnik, młodszy o rok Estończyk, Juri Jaanson, ma olbrzymie kłopoty z przygotowaniami. Jego ojczyzna przechodziła polityczne przemiany. Finansowanie sportu… leżało.
„Po odzyskaniu przez Estonię niepodległości nasz system sportowy był zepsuty. Wsparcie finansowe na pokrycie potrzeb szkoleniowych było znikome, albo w ogóle go nie było” – mówił wiele lat później Jaanson.
|Czytaj też: „Bierz mój rower” – czyli fair play w sporcie
Lange, który ścigał się już wcześniej z Jurim, w połowie 1992 roku postanowił zaprosić go do Halle, gdzie obaj mieli wspólnie szlifować olimpijską formę. Gospodarz pokrył wszystkie koszty. Była to sytuacja niezwykła! Estończyk był wtedy bardzo mocnym wioślarzem. Zwyciężył przecież w jedynkach w trakcie mistrzostw globu w Tasmanii, w roku 1990, płynąc dla ZSRR. Niemiec nie musiał z nim trenować. Mógł udawać, że nie słyszał o problemach konkurenta i tym samym… pozbyć się go. Nie zrobił tego.
|Czytaj też: Teodor Kocerka – wioślarz wybitny
Odznaczenia i medale
W olimpijskim finale Lange zwyciężył. Jaanson, startujący pierwszy raz w życiu pod estońską flagą, zajął piąte miejsce. Gdyby nie pomoc Langego być może igrzyska oglądałby w telewizji. Postawę Thomasa doceniło Towarzystwo Olimpijskie, przyznając mu nagrodę Fair Play. W 1997 roku otrzymał także najwyższe odznaczenie wioślarskie – Medal Thomasa Kellera – przyznany przez Światową Federację Wioślarską FISA. Dwa lata po tych wydarzeniach Niemiec przerwał karierę, by skupić się na studiach medycznych. Ale wrócił do wiosłowania, zdobywając jeszcze w Atlancie wspomniany brąz. Obecnie w Ratzeburgu pracuje jako chirurg.
Juri Jaanson był sportowcem długowiecznym. I ambitnym. Sześć razy wyjeżdżał na igrzyska olimpijskie, za każdym razem z nadzieją na medal. Dopiero w Atenach (2004) i Pekinie (2008) zdobywał olimpijskie srebra. Po zakończeniu kariery został politykiem. W 2010 roku wstąpił do Estońskiej Partii Reform. Rok później jej listy został wybrany do Zgromadzenia Państwowego 12. kadencji. W kolejnych wyborach – w 2015 i 2019 roku – utrzymał mandat. Jemu również przyznano Medal Thomasa Kellera. Nadal zdarza mu się wiosłować.
To jedna z zapomnianych, ale jakże ważnych historii olimpijskich…
