historiasportu.info

Historia z książki: Harold Abrahams

Harold Abrahams w 1924 r.
Podziel się:

W 1924 roku Harold Abrahams został mistrzem olimpijskim w biegu na 100 metrów. Jego historię drobiazgowo opisali autorzy 7 tomu „Igrzysk lekkoatletów”. Jak chłopiec, który miał żyć tylko kilka godzin zgasił sprinterską potęgę Amerykanów?


Harold łamie monopol

Był poniedziałek, 7 lipca 1924 roku. Na paryskim stadionie zapanowała grobowa cisza. O 19:05 doktor Moir dał sygnał do startu. Sześciu najlepszych sprinterów globu, bez falstartu, pognało co sił. Trwał finał w biegu na 100 metrów mężczyzn – konkurencji widowiskowej, crème de la crème letnich igrzysk olimpijskich.

„Kto zwycięży? Zwyciężyć może każdy. Takie było ogólne mniemanie. Zgadzano się również ze Porrit powinien być ostatni. O Paddcku, po jego słabych wynikach, myślano, że się czai. Wielkie nadzieje wzbudzał długi i chudy Anglik. (…)  Spodziewano się wobec niezwykłego napięcia, nieskończonych falsestartów . Stało się inaczej… Starter prosi o ciszę. Jak makiem zasiał, można słyszeć lot muchy. Wszyscy wstrzymują dech. Największy wyścig świata. Krótka komenda, i zaraz, bez wytrzymywania zawodników strzał…” – pisał redaktor Tadeusz Semadeni w „Stadjonie”.

Do 40 metra szybkobiegacze sunęli równo. Ręka w rękę. Ale już później, z każdym krokiem, centymetr po centymetrze na czoło wychodził szczupły Anglik. Nazywał się Harold Abrahams. Tego dnia był bezkonkurencyjny. Setkę przebiegł w 10,6 s i zdobył złoty medal olimpijski. Chwilę po tryumfie szczerze się uśmiechał. Ale któż by tego nie zrobił. Abrahams w pokonanym polu zostawił całą amerykańską koalicję – na sześciu finalistów aż czterech pochodziło z USA – oraz Nowozelandczyka. Przerwał tym samym monopol sprinterów zza Atlantyku na zgarnianie olimpijskich laurów. Został też pierwszym europejskim zwycięzcą tej konkurencji. Sporo tytułów, jak na jeden bieg.

Po zwycięstwie Harold Abrahams uśmiechał się. Pokonał tych, którzy uchodzili za faworytów - Amerykanów. źródło: domena publiczna
Po zwycięstwie Harold Abrahams uśmiechał się. Pokonał tych, którzy uchodzili za faworytów – Amerykanów. źródło: domena publiczna

„Tygodnik Sportowy” tak relacjonował to przełomowe wydarzenie (pisownia oryginalna):

„Na 50 tym metrze jest o blisko metr na przedzie, Paddock ostatni. Abra­hams biegnie nachylony, gwałtownie pracując rękami do boku, kroki ma ogromne. Sytuacja nie ulega zmianie do końca, tylko Paddock się nieco wysuwa naprzód i Abra­hams zyskuje jeszcze trochę terenu. Wśród ogłuszającego ryku tłumu bieg się kończy. Jego rezultat nie ulega wątpliwości i nie czekając na oficjalne potwierdzenie — jadą radosne depesze do Londynu. Ameryka odniosła ciężką  porażkę, tem cięższą, że i trzecie miejsce odebrał jej  Porrit  (Nowa  Zelandja). Drugi jest Szolc, czwarty Bowman, Paddock — piąty !! Szósty (tak  jak  w  Antwerpji) Murchisson. Mimo dwóch zwycięstw, odniesionych tego dnia przez  Stany Zjedno­czone, Jankiesi mieli, opuszczając stadjon, miny bardzo kwaśne.”

Tygodnik Sportowy: organ niezależny dla wychowania fizycznego młodzieży. 1924, nr 29

Porażka bolała Amerykanów tym bardziej, że jeszcze przed biegami eliminacyjnymi Grantland Rice, jeden z wysokich urzędników tamtejszej federacji, śmiało przekonywał redaktorów, że do Paryża wyjeżdża sprinterski gwiazdozbiór, najlepszy skład w dotychczasowej historii igrzysk.

Czytaj także: Recenzja książki: “Igrzyska lekkoatletów. Tom 5. Sztokholm 1912”


Chłopiec, który przeżył

Mistrzem olimpijskim został lekkoatleta, którego widywano przy kuflu piwa, z cygarem w ręku. Chłopak z wyboistą drogą do złota. Harold urodził się 15 grudnia 1899 roku i był najmłodszym z sześciorga dzieci – synem Isaaca Abrahamsa, żydowskiego emigranta z Litwy mieszkającego w Bedford i Esthery, wywodzącej się z żydowskiej rodziny w Walii. Już kilka minut po porodzie myślano, że umrze – ważył tylko kilogram, był wcześniakiem. Nie trudno się domyślić, że medycyna sprzed ponad wieku – mimo ogromnych chęci – najczęściej przegrywała w takich przypadkach. Dni mijały. Mały Harold za nic miał sobie te smutne diagnozy. Przeżył.

Kiedy skończył 14 lat starsi bracia, Stanley i Adolphe, zabrali go ze sobą na słynny londyński Stamford Bridge. Obejrzał lekkoatletyczne zawody. Oczarowany zawodniczą szybkością i atmosferą rywalizacji, rozpoczął treningi. W 1920 roku wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich w Antwerpii, ale nie zdobył złotego medalu. Wtedy jeszcze oglądał plecy amerykańskich zawodników, z Paddockiem na czele. Startując dla Uniwersytetu Cambridge w latach 1920-1924, odniósł serię zwycięstw nad Oxfordem w sprincie i skoku w dal. Stał się tym samym brytyjską nadzieją olimpijską.

Do francuskiej stolicy przyjechał dobrze przygotowany. Wszystko za sprawą intensywnego programu treningowego, realizowanego pod kierunkiem osobistego trenera lekkoatletyki Sama Mussabiniego – faceta, który zmienił jego sprinterskie wartości. Szkoleniowiec zdawał sobie sprawę z możliwości podopiecznego, dlatego sporo od niego wymagał. Jedna z opowieści mówi że, w czasie treningów układał na torze kartki papieru. Po starcie Abrahams miał biec tak, aby nabić wszystkie na podeszwę buta. Ile w tym prawdy? Nie wiadomo. Ale współpraca zaczęła przynosić efektywne rezultaty.

To on przed pamiętnym finałem w Paryżu poradził mu:

Myśl tylko o dwóch rzeczach: odgłosie pistoletu i taśmie. Gdy usłyszysz strzał pędź na złamanie karku, by przerwać taśmę.

Posłuchał. Wiemy, jak to się skończyło. Ale co dalej?


Harold Abrahams – człowiek renesansu

Talent eksplodował. Spełnił pokładane w nim nadzieję i… już rok później zszedł z bieżni. W 1925 roku Abrahams doznał kontuzji, która zakończyła jego sportową karierę. Później został adwokatem, nadawcą radiowym i administratorem sportowym, pełniąc funkcję prezesa Brytyjskiej Rady Amatorskiej Lekkoatletyki w latach 1968-1975. Pisał szeroko o lekkoatletyce i był autorem wielu książek, w tym „The Olympic Games, 1896-1952”. Między innymi to jego życiorys stał się inspiracją dla twórców kultowego filmu „Rydwany ognia”. Co ciekawe, złoty medal olimpijski z Paryża został mu skradziony. Nigdy go nie odnaleziono. Zresztą, tak jak najcenniejszy – bo pierwszy w polskiej historii – krążek Haliny Konopackiej.

Inspiracją do napisania artykułu była książka Daniela Grinberga i Adama Parczewskiego "Igrzyska lekkoatletów. Tom 7: Paryż"
Inspiracją do napisania artykułu była książka Daniela Grinberga i Adama Parczewskiego „Igrzyska lekkoatletów. Tom 7: Paryż”


Harold Abrahams zmarł 14 stycznia 1978 w Enfield. Philip Noel-Baker tak go scharakteryzował:

„Zawsze twierdziłem, że Harold Abrahams był jedynym europejskim sprinterem dorównującym klasą Jesse Owensowi, Ralphowi Metcalfe i innym wielkim sprinterom z USA. Nie tyko ze względu na wrodzone dyspozycje – wspaniałe warunki fizyczne, świetny temperament, umiejętność walki o najwyższe cele, – ale też dlatego, że lepiej od innych rozumiał sport i wkłądał w rywalizację więcej siły umysłu i woli niż inni biegacze jego pokolenia.”

D. Grinberg i A. Parczewski, Igrzyska lekkoatletów. Tom 7: Paryż, s. 142.

Książkę „Igrzyska lekkoatletów. Tom 7: Paryż” możesz kupić tutaj:

Podziel się:
Subskrybuj
Powiadom o
guest
0 komentarzy
Informacje zwrotne w linii
Zobacz wszystkie komentarze
Facebook
Archiwa

Warto zobaczyć

Podcast „Historia Sportu” wystartował!

Podziel się:

Stało się! Po kilku tygodniach od zapowiedzi, wystartował podcast poświęcony historii sportu. W kolejnych odcinkach będziemy starali się przybliżyć słuchaczom legendy, imprezy, wydarzenia, a także stworzyć sportowo-historyczne reportaże.

Podziel się:
Czytaj więcej
Planica

Skakać? Tak! Latać? Nie…

Podziel się:

W ten weekend Planica organizuje finał sezonu. Wśród wielu zawodników Pucharu Świata byli i tacy, którzy… latać nie umieli. Lotnicy to zawodnicy predysponowani do dalekich skoków na obiektach mamucich. Jednak są również

Podziel się:
Czytaj więcej
Bernard Hinault do dziś uważany jest za jednego z najlepszych kolarzy szosowych w historii

Bernard Hinault, co charakter miał borsuka

Podziel się:

Zwano go „Le Blaireau”, czyli „Borsuk”, bo tak jak to zwierzę, gdy czuł realne zagrożenie – walczył. Potrafił też być okrutny; ciągle warczał; jechał z zaciśniętą szczęką, tak, jakby ściskał coś

Podziel się:
Czytaj więcej
Firpo wyrzuca mistrza poza ring

Luis Ángel Firpo – oszukany mistrz?

Podziel się:

Luis Ángel Firpo stoczył jedną z najbardziej kontrowersyjnych walk w dziejach boksu. 14 września 1923 r. zmierzył się z Jackiem Dempsey’em. Stawką pojedynku było mistrzostwo świata wagi ciężkiej. Ale w jego

Podziel się:
Czytaj więcej
0
Chciałbym poznać Twoje zdanie, proszę o komentarz.x
Scroll to Top