Nagano, 7 lutego 1998 r. Japoński cesarz Akihito, ku uciesze kilku tysięcy kibiców zgromadzonych na stadionie, uroczyście otwiera XVIII Zimowe Igrzyska Olimpijskie. Niewielkie – jak na japońskie standardy – prawie 400 tysięczne miasto przeżywa swoje „pięć minut”.
Wybór Nagano
O tym, że to właśnie kandydatura japońska jest tą najlepszą MKOL zadecydował w czerwcu 1991 r. podczas głosowania w angielskim Birmingham. Sukces nie przyszedł jednak Azjatom łatwo. Zebrani decydenci na wytypowanie miasta-organizatora potrzebowali aż pięć rund. Ostatecznie Nagano z 46 zdobytymi głosami pokonało amerykańskie Salt Lake City (42 głosy). 7 lat później mieszkańcy Kraju Kwitnącej Wiśni spijali śmietankę. Ruszyły ich igrzyska! I to jakie…
Igrzyska gwiazd
72 federacje wystawiły 2302 reprezentantów. Był to rekord. 1488 mężczyzn i 814 kobiet rywalizowało w 68 konkurencjach, w 7 dyscyplinach. Wśród debiutujących znalazły się m.in. hokej na lodzie kobiet i snowboard.
Szczególnych chwil doświadczyli kibice gospodarzy podczas konkursów skoków narciarskich. Ich rodak, Kazuyoshi Funaki zdobył trzy medale: dwa złote – indywidualnie na skoczni dużej i w konkursie drużynowym oraz srebrny na normalnej skoczni. Mimo osiągnięć nie stał się jedyną gwiazdą tamtej imprezy. Bo japońskie igrzyska wyprodukowały ich kilka.
Weźmy chociaż Larysę Łazutinę. Rosyjska biegaczka bezpardonowo skruszyła swoje przeciwniczki. Do trzech złotych medali dołożyła po jednym srebrnym i brązowym. Jednym słowem – deklasacja. Pół żartem, pół serio można stwierdzić, że Łazutina nie zdobyła medalu tylko w konkurencjach, w których startowali mężczyźni. Oni zresztą również musieli uznać supremację jednego osobnika, multimedalisty z Norwegii – Bjørn Dæhliena. W Nagano do swojej pokaźnej kolekcji dołożył trzy złota i jedno srebro. Po tych igrzyskach jego licznik zatrzymał się na ośmiu złotych i czterech srebrnych medalach olimpijskich.
„Dominatorów” można było również spotkać na stokach. Pośród pań absolutnym, alpejskim numerem jeden została Niemka Katja Seizinger (2 złota i srebro). Męski odpowiednik tej dyscypliny miał twarz Hermanna Maiera. Pochodzący z Austrii narciarz dał się poznać nie tylko ze znakomitej jazdy. Podczas zjazdu, przy prędkości 120 km/h, stracił równowagę na jednym z zakrętów, przekoziołkował i przebił dwie ochronne balustrady. Wyglądało to beznadziejnie, ale nie dla niego. Po upadku wstał, otrząsnął się i zjechał do mety. Obserwatorzy byli w szoku. Kibice również.
XVIII Igrzyska Olimpijskie dały też światu przepiękne historie. Jak choćby turniej hokeja na lodzie mężczyzn. Pierwszy raz włodarze MKOL zezwolili na udział w olimpiadzie hokeistom z NHL. Podniosło to rangę tego turnieju do nieosiągalnej wcześniej miary. Faworytami byli Rosjanie. Nie oni jednak zwyciężyli. W finale musieli uznać wyższość Czechów. Nasi południowi sąsiedzi zdobyli tym samym pierwszy złoty medal na zimowych igrzyskach.
W niewielkim środkowoeuropejskim kraju zapanowało istne szaleństwo. Wszak zmagania na taflach śledzi tam ogromna większość mieszkańców. Największym bohaterem turnieju został Dominik Hašek, do dziś uważany za najlepszego bramkarza w historii hokeja.
Innym, historycznym wydarzeniem, była rywalizacja w jeździe figurowej na lodzie. Jej zwyciężczyni, amerykanka Tara Lipinski została najmłodszą złotą medalistką w historii igrzysk. Kiedy odbierała medal miała 15 lat i 255 dni. Można powiedzieć, że był to jedyny polski akcent medalowy… dziadkowie Tary pochodzili bowiem z Polski.
Nasi reprezentanci nie wypadli najlepiej. Piąte miejsce Andrzeja Bachledy w kombinacji było ich największym wyczynem. Tyle, że koniec XX wieku nie był dobrym okresem dla biało-czerwonego sportu, tego w wersji zimowej. Prawdziwe sukcesy miały dopiero nadejść. Cztery lata później.
Mało kto wie, że igrzyska z Nagano były pierwszymi, które nadawano w jakości HD. Znani z zamiłowania do nowinek technicznych Japończycy zrobili wszystko, aby telewidzowie odczuli jak najwyższy komfort w czasie oglądania. Nad Wisłą taka technologia nie była jeszcze znana, ale Telewizja Polska i tak spisała się przyzwoicie. W ramówce znalazło się miejsce na olimpijskie skróty, które większość kibiców mogła oglądać popołudniami. Sporo relacji „na żywo”, odbywała się nocą, ale to zrozumiałe – oba kraje leżą w różnych strefach czasowych.
W klasyfikacji medalowej zwyciężyli Niemcy (29 medali) przed Norwegią i Rosją. Uroczyste zamknięcie imprezy miało miejsce 24 lutego 1998 roku.
Czytaj też: Spowiedź mistrza: Marian Kasprzyk. Część 2: dyskwalifikacja, dziwna zmiana i moje Tokio
